Kijk eerst naar jezelf, voordat je naar een ander kijkt. Dat is niet makkelijk, want we zien onze persoonlijke kwetsbaarheden niet graag. Toch is het belangrijk om te weten waar je staat als mensen in je omgeving hebt die te maken hebben (gehad) met vroeg-kinderlijk trauma en (met als gevolg) hechtingsproblematiek. Het omgaan met kinderen, adolescenten en volwassenen vraagt om 200% inzet en een grote hoeveelheid frustratietolerantie. Mensen met problemen in de hechting en onverwerkte trauma's worden weggezet als asociaal, lui, moeilijk, dom en nog een heleboel labeltjes. Yes, heel vaak wordt er verkeerd gediagnostiseerd en slikken deze kinderen pillen die de symptomen tegengaan maar niet het echte probleem aanpakken. Dat vind ik echt shocking, want deze mensen zijn niet asociaal, lui of dom maar zitten gewoon vol met trauma, angst en stress. Ze zijn gewoon één bonk overlevingsstrategie. Ik heb nog wel wat voorbeelden van kinderen die niet tot leren kwamen omdat hun brein vol zat met onverwerkt trauma. Deze kinderen zijn niet dom; ze zijn verknipt, beschadigd en ze worden overvraagt.
Belangrijk is dat je de ander niet de dupe laat zijn van jouw frustratie. Als jij gefrustreerd bent om het feit dat je een moeilijk kind hebt, kun je jezelf ook afvragen wat ervoor zorgt dat jij je kind moeilijk vindt. Misschien triggert jouw kind wel een trauma bij jou. Nee, ik wil jullie niet allemaal een trauma aanpraten maar het kan wel helpen om verder te komen in de relatie met anderen. Een trauma kan ook iets kleins zijn (in jouw ogen klein maar het heeft impact gehad op je). Misschien vind je het wel irritant dat jouw kind zoveel aandacht van je vraagt (angstig kind dat niet zonder je wil) en zit daar eigenlijk de frustratie achter dat jij als kind nooit een beroep kon doen op je ouders omdat ze niet beschikbaar waren of dat jullie sociale-antenne niet op de zelfde frequentie afgesteld was. Doordat jij als kind ervaren hebt dat je ouders niet voor 100% beschikbaar waren of niet bekwaam om in jouw behoeften te voorzien, heb je ook een deukje opgelopen in de hechting en moet je misschien eerst daar mee aan de slag i.p.v. met je kind. De troost is dat niemand 100% veilig is gehecht. Je hoeft dit ook niet te zien als schuld. Dat je je kind niet altijd veiligheid kan geven is geen schuld, jij bent ook een product van de opvoeding van je ouders en zij weer van hun ouders. Vroeger was er niet zoveel aandacht voor het belang van een veilige hechting dus je opa en oma zegmaar konden dat ook niet weten. Echt waar, mijn oma van 92 zei dat ze als ze het over zou kunnen doen met de kennis van nu, dat ze het heel anders zou doen. Wat een lieverdje he?! Owja, dat je zelf niet veilig gehecht bent is geen excuus om het dan maar op dezelfde manier te doen of niet met jezelf aan de slag te gaan. Investeer in jezelf en in je kinderen!
Hoewel mijn ouders al redelijk goed beslagen ten ijs kwamen (je moet allerlei cursussen volgen als je op staat voor het adopteren van een kind), wisten ze eigenlijk van te voren niet goed waar ze aan begonnen en welke impact het zou hebben. Als gezin vonden we het best moeilijk om goed met elkaar om te gaan en elkaar echt te begrijpen. Vandaag de dag gaat het met mij en mijn broertje (van 21 en een kop groter dan ik, haha) beter dan dat het ooit gegaan is. Zelf voel ik mij sinds mijn kindertijd weer verbonden met mijn ouders en is onze relatie beter dan ooit. Samen met mijn moeder (en mijn vader doet trouwens ook mee) verdiep ik mij in hechtingsproblematiek en vroeg-kinderlijktrauma. We appen elkaar nu over boeken, artikelen en filmpjes en leren zo van elkaar. Ook zijn mijn ouders zich gaan verdiepen in hun eigen gehechtheid en zijn ze tot nieuwe inzichten gekomen. Zo konden we onze zwaktes, tekorten en irritaties op een respectvolle manier naar elkaar uitspreken en elkaar beter begrijpen. Opeens was het kwartje bij ons allemaal gevallen.
Heel lang werd gedacht dat er na het 12de levensjaar van het kind niks meer kan veranderen en dat het dan een uitzichtloze zaak is (er op of eronder). Dat is echt niet waar, gelukkig klinken er steeds meer stemmen die dit bevestigen! Mijn broertje en ik waren de 18 al gepasseerd toen mijn ouders kennismaakten met www.alshechtennietvanzelfgaat.nl (of de Facebookpagina van AHNVG) en we hebben er als gezin al zoveel uitgehaald!
