Voordat je verder leest wil ik je er op wijzen dat de blogposts over ''geadopteerd zijn'' op een niet-geadopteerde best heftig over kunnen komen. Het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen, in een hoekje te zetten of iets te verwijten. Degenen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik dat niet zo bedoel. Net zo min als dat ik er iets aan kan doen dat ik geadopteerd ben, kun jij er niets aan doen dat je wel/niet geadopteerd bent en hoe je opgevoed bent. Er zijn nu eenmaal een heleboel dingen waar je geen invloed op hebt, maar die wel bepalen wie je bent. De dingen die ik schrijf zijn mijn woorden, mijn ervaringen en mijn inzichten. Niet iedere geadopteerde is hetzelfde en dat hoeft ook niet. Raak als geadopteerde dus niet in paniek als je iets anders beleeft of ervaart en projecteer als niet-geadopteerde niet alles wat ik schrijf op alle geadopteerde mensen.
Mijn man leest trouwens met mij mee, en hij vindt dat ik te lange zingen schrijf. Haha, als ik eenmaal praat, klets ik de oren van je hoofd en dat doe ik dus blijkbaar ook als ik schrijf. Ik laat ze lekker zo staan, dus wen daar maar aan. Dat is wel zo persoonlijk en daar houd ik van :-)
Doe dit vooral niet!
Oké, waar ik echt niet vrolijk van word, zijn onnozele vragen. Lieve mensen, denk eerst even goed na voor dat je vraagt of ik dan zeker wel graag loempia's eet en of ik boerenkool met worst net zo lekker vind. Toen ik nog klein was, heeft iemand aan mijn moeder gevraagd of ze altijd rijst voor mij kookte. Ik kan er nu wel om lachen, maar eigenlijk vind ik dit gewoon triest. Vraag of zeg dan gewoon niks, als dat het enige is wat je er over te zeggen hebt en je niet van plan bent om wat tijd te investeren en te luisteren naar het verhaal van de ander. Ook zo'n standaard vraag (als ik net heb verteld dat ik 4 maanden oud was toen ik in Nederland kwam) is of ik Chinees kan spreken. Kom op mensen, dat vraag je toch ook niet aan een baby van 4 maanden oud?
Verder blijkt het voor de meeste mensen heel moeilijk te zijn om te onthouden dat ik uit Taiwan kom. Hoeveel mensen Taiwan gaandeweg het gesprek hebben verward met Thailand, kan ik niet meer op twee handen tellen. Ik begrijp het wel, de namen lijken een heel klein beetje op elkaar omdat ze allebei met een T beginnen, maar het zijn écht twee verschillende landen. Het komt niet zo serieus over als je steeds over Thailand begint en het niet eens door hebt.
Praten over adoptie is gewoon heel moeilijk, omdat het lastig uit te leggen is met welke dilemma's je worstelt en waar je tegen aan loopt. Als geadopteerde loopt je heel vaak tegen onbegrip aan van mensen die niet snappen dat het een rouwproces is wat je nooit kunt afsluiten, want: ''je hebt nu toch een mooie kans gekregen om op te groeien in het Westen?''
Écht praten over adoptie doe je niet vaak, het kost tijd om alle gedachten en emoties boven te laten komen, die roep je nu eenmaal niet in 5 minuten even op. En bovendien is een geadopteerde meer dan adoptie, en tobben de meesten niet dagelijks met hun adoptie.
Dit blog wil ik graag gebruiken om wat meer bekendheid te geven aan adoptie, dit kun je ook lezen in ''over rootsmeisje''. Voor nu heb ik te weinig inspiratie om iets nuttigs te schrijven over waar ik nog meer tegen aan loop. Daarom nu nog een stukje over hoe je ''ons'' wel kunt helpen.
Maar hoe dan wel?
De beste tip die ik je kan geven als het gaat om wat je voor iemand kunt doen die het moeilijk heeft is: luisteren, luisteren en nog eens luisteren. Dus niet: met praktische oplossingen komen of proberen om een antwoord te geven. Verder ben ik persoonlijk erg voorzichtig met het betrekken van de wil van God in moeilijke situaties of dingen die in je leven gebeuren. Een zin als: ''de Heere weet wel wat Hij zijn kinderen kunnen dragen of Hij kent de zijnen'', kan een erg pijnlijke zin zijn (weet ik uit ervaring). Beter kun je de betreffende persoon opdragen in je gebed.
Trouwens deze post is niet om een partijtje zielig te doen, want ik geloof dat iedereen wel iets in zijn leven heeft waar hij of zij mee tobt. Maar wat meer openheid en kwetsbaarheid over wat ons als mensen raakt, waar we mee worstelen of waar we ongelukkig van worden, kan helend zijn. Een kruis samen dragen of meelijden met iemand, kan het leven van die persoon zoveel makkelijker maken!
