Via een gezin wat tegelijkertijd met ons naar Taiwan zou gaan, hoorden we twee weken geleden dat Taiwan strenge maatregelen heeft genomen voor reizigers die uit Europa komen. Dat betekent voor ons dat we niet op 20 april kunnen vertrekken. Omdat we hopen dat we alsnog kunnen gaan, hebben we onze tickets nog niet omgeboekt of geannuleerd (dit kunnen we trouwens pas doen in april, omdat dan onze reisverzekering in gaat). Het hoopje dat we hebben om alsnog ergens in mei te gaan lijkt ook als sneeuw voor de zon te verdwijnen. De kans dat Nederland Corona vrij is in mei, wordt steeds kleiner en we houden daar dan ook geen rekening meer mee. Waarschijnlijk gaan we de reis dan verplaatsen naar het najaar of naar het voorjaar van 2021, omdat dit de gunstigste tijd is om te reizen.
Natuurlijk vinden we dit jammer, we hebben naar dit moment toegeleefd. Je maakt plannen, je vraagt vrij enz. Maar heel erg vind ik het persoonlijk ook weer niet. Toen we vorig jaar onze bruiloft moesten verzetten omdat Pieter Pfeiffer had, vond ik echt heel moeilijk! Als ik aan al die stelletjes denk die dat op dit moment overkomen vanwege Corona, dan ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta! De weken voor dat Covid-19 ons land in de greep hield, vond ik het zelf best spannend. Steeds dacht ik: ''Oh, ja we gaan al bijna... Help wat moet ik eigenlijk allemaal meenemen? Help afstuderen gaat niet zo snel als ik zou willen!'' Ik zag er eerlijk gezegd ook wel tegen op om naar Taiwan te gaan, omdat het emotioneel een zware reis is.
Dat de reis nu hoogstwaarschijnlijk definitief niet door gaat dit voorjaar, geeft mij ook onzekerheid. Hoe moet het als ik straks weer voor de klas sta, en niet zomaar even 3 weken vakantie kan nemen? Dat maakt mij best onzeker, maar tegelijkertijd kan ik daar niks aan veranderen. Dus probeer ik mij maar te focussen op dat wat ik wel weet en de plannen die we hebben in Gods handen te leggen. En dat bedoel ik niet vroom of als antwoord op alles, want ik weet heel goed wat het is als Gods weg een andere weg is dan dat je zelf graag zou willen. Daarnaast probeer ik dit positief en praktisch te bekijken: ik heb nu wat meer tijd om de Chinese taal te leren, de druk om voor de reis afgestudeerd te zijn is ook een beetje verlicht en het geld wat we gespaard hebben kunnen we nu mooi gebruiken om onze tuin wat op te knappen (want dat is ook heel hard nodig).
Om in de vrolijke stemming te blijven, hier een paar feestelijke foto's van onze bruiloft. Toen je nog zonder problemen met 13 personen op 1,5 meter kon staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten