Kaohsiung en Cijin

We reisden vanmorgen vroeg met de trein van Tainan naar Kaohsiung. Kaohsiung ligt nog zuidelijker en het zou er rond 25 graden moeten zijn. De temperatuur was iets kouder en het was bewolkt toen we aankwamen. Blij dat we allebei nog een jas mee hebben!

We hebben al een hoop plezier gehad van de easycard (IC-card). 

Pieter sleept de koffers overal naartoe. 

We aten een beef noodles soup. Deze was niet zo, te veel smaak naar meel. Maar we gaan als we in Taipei terug zijn voor een herkansing. 

Het smaakt een beetje naar stoofvlees alleen dan in soepvorm met paksoi. 

We liepen naar de watertaxi die je voor 30$ (=€1) in 5 minuten naar het eiland Cijin (hoort bij Kaohsiung). 

Elke 10 minuten gaat er een boot. De vlag van Taiwan wappert fier in de wind. 

Er lag een groot schip in de haven met de Taiwanese en Oekraïnse vlag. Op straat zie je soms ook Oekraïnse vlaggen. Je merkt weinig van de spanning, maar de dienstplicht wordt weer ingevoerd. 

Daarna liepen we vanaf de watertaxi recht een tempel binnen. Het blijft raar om er naar binnen te gaan, maar ik ben ook altijd nieuwsgierig in wat ze daar doen en wat het mensen 'oplevert' om dit te doen. Opvallend was dat er veel jeugd wierrook brandde en knielde voor (tja ik weet niet hoe je het noemt) de goden. Laat het een gebedspunt zijn: verbreek de macht van de duisternis en leid hen naar het Licht! 

Tenslotte hadden we een prachtig uitzicht op Kaohsiung terwijl de zon onder ging. 

's Avonds had ik zin in westers eten en gingen we opzoek naar een pizzaria. Ik ging voor een mini pizza en patat. De chili vlokken die erbij zaten waren wel fijn. Ik mis echt het spicy eten.

Met de HSR naar Xingang

Vandaag (woensdag) hebben we afgesproken met familie Willemsen. Ze wonen als gezin nu twee jaar in Taiwan en werken onder arbeiders in Xingang, een dorpje vlak bij Chiayi. Als je het leuk vindt om meer over hen te weten te komen, bekijk dan hun website door hier te klikken. Als je ergens vreemd bent is het heel fijn om Nederlanders te ontmoeten die al wat langer in een land wonen en weten hoe het allemaal werkt. Ze zijn een soort brug tussen Nederland en Taiwan omdat ze beide kanten begrijpen. 

Vanuit Tainan is dat ongeveer een kwartier met de HSR. Vanaf het hotel een kwartier lopen naar het station, vervolgens van het TRA station met de stoptrein naar het HSR station van Tainan en tenslotte met de HSR naar Chiayi te reizen. Leuk om een keer gedaan te hebben! Je kunt ook met de HSR van Taipei naar Kaohsiung of Tainan reizen. Dat hebben wij niet gedaan, omdat we wat meer tijd hadden. Hieronder wat foto’s van het reizen met de treinen.

Tainan TRA station (intercity en stoptrein). 

Als je door het poortje gaat wordt er een gaatje in je treinkaartje geknipt. Taiwan is een mix van ultra modern en degelijk traditioneel tegelijkertijd.

Op het perron van de HSR. 

Pieter had Strava aangezet. De trein ging best wel snel.

Dit waren soort van zoete kroepoek met amandel omhuls kroketjes. 

We kochten lokaal snoep gemaakt van o.a. pinda’s. Het was inderdaad minder zoet dan we gewend zijn.

Verder bezochten we nog de plaatselijke tempel in Xingang, waar ze vuurwerk aan het klaarmaken waren. Vuurwerk maakt deel uit van de parade die ze houden voor de goden. In de tempel zelf keken we onze ogen uit. De kleuren en de geuren (wierrook) prikkelen al je zintuigen. Ook levert her fotogenieke plaatjes op. Tegelijkertijd voelt het ook wrang, deze mensen hebben goden gemaakt om er zelf beter van te worden: god als je me dit of dat geeft zal ik later terugkomen om je nog meer geld of offers te geven. Als een god niet geeft wat je wilt, dan ruil je deze in voor een andere. ’s Middags roken we nog naar barbecue  van al de wierrook enz.

Vuurwerk klaarmaken voor de volgende parade die langs komt. 

Op de terugweg moesten we even wachten op het station. We kochten een warme zoete aardappel, een sandwich en een flesje Yakult. En mens heeft niet veel nodig ;-)

Toen we ’s middags thuis kwamen hebben we niet veel meer gedaan. Ik ben naar de supermarkt geweest en heb mijn blogachterstand ingehaald. Pieter heeft een rondje hardgelopen. Daarna pakten we onze koffers weer in, want morgen reizen we naar Kaohsiung. De tweede stad van het land. De stad staat bekend om de kunst (street art), dus we zijn heel benieuwd!

Owja, ik kocht een simkaart (de vrekkerige Nederlanders hadden eerst maar een simkaart aangeschaft), vandaar dat er nu ook een heleboel blogs online komen want bij gebrek aan internet en gebrek aan tijd valt er weinig te bloggen! 

Home sweet home..?

Als je na 3 vluchten en bijna 24 uur reizen eindelijk je eindbestemming nadert en je ziet de zon achter de in oranjegloed gehulde heuvels in de zee zakken: Wie krijgt er geen brok in zijn keel? Wie houdt het dan droog? Ik in ieder geval niet! Eenmaal uit het vliegtuig moet je opeens heel veel: visum regelen, koffers ophalen, simkaart kopen, geld opnemen, trainkaartje kopen, taxi zoeken...

Ik voel mij thuis, maar tot nu toe meer verstandelijk: ik heb hier mijn familie, mijn roots liggen hier, ik behaal de uiterlijktest glansrijk, maar tegelijkertijd ben ik een buitenstaander van alles. Ik herken slechts een handjevol van de duizenden karakters en ik snap bar weinig van de cultuur. Als ik het vergelijk met Nepal, waar ik in totaal een maand of 2-3 ben geweest, voel ik mij in Taiwan meer een toerist. Ergens vind ik dat ook wel fijn, want als ik mij in Taiwan nog meer thuis zou voelen zou het leven wel heel complex worden!

Vorige week vrijdag liep ik met een tasje met stroopwafels, chocolade, een kettinkje en een brief naar het kantoor van CSS. Het kantoor is trouwens vlak bij de Taipei 101. Daar, op het kantoor van CSS, heb ik mijn moeder ontmoet (ik doe niet aan de term: biologische moeder, want ze ik ook mijn moeder). Dat was heel fijn en tegelijkertijd heel anders dan ik mij had voorgesteld (wat het niet minder fijn maakt!). Ik vind het belangrijk om zowel haar als mijzelf te beschermen en goed na te denken over wat ik hierover met de wereld wil delen. Dus voorlopig houd ik het voor de hereniging even op het bovenstaande. 

Een beetje een anticlimax verhaal, maar dat is ook precies hoe ik de hereniging heb ervaren. Het was geen een enorme climax (zoals Spoorloos), maar heel gewoon. Het was gewoon, gewoon alsof je een bekende zag. Ik houd wel van gewoon, gewoon lekker met twee benen op de grond. Ik blijf denk ik toch een beetje een nuchtere Nederlander ofzo. 

Tainan City

Ze zijn hier niet zo origineel met stedennamen: Taipei, Taichung, Tainan, Taitung... 

Taiwan + noorden = Taipei

Taiwan + midden = Taichung

Taiwan + zuiden = Tainan

Taiwan + oosten = Taitung

Tainan is een oude stad en best wel toeristisch. Fort Zeelandia (Wikipedia weet hier veel van) ligt bij Tainan. Het was vroeger een zandbank, maar maakt tegenwoordig deel uit van de stad. Je merkt niet meer dat de zee hier vroeger was, behalve dan dat je in elke straat 5 restaurantjes tegenkomt die gerechten verkopen met oesters en garnalen. Ook werden er overal garnalenkoeken gemaakt (soort kroepoek, best lekker). Toen we op een gegeven moment een bocht omliepen en het enorm stonk, keek ik eens goed. En jawel hoor, een groepje vrouwen was daar bezig om oesters schoon te maken. 

Er stond een juf de lunchboxen van haar kinderen te controleren of ze echt alles op hadden. Overal hetzelfde verhaal dus 😁

Bij elk museum staan veel informatieborden. Meestal ook met een Engelse vertaling. 

Restanten van het fort. Na de Nederlanders zijn de Japanners nog gekomen, die hebben flink huis gehouwen. De gemiddelde Taiwanees zal zeggen dat de Nederlanders nog redelijk oké waren invergelijking met de Chinezen en de Japanners. 

Bijzondere wortels. Je ziet dit erg veel in Taiwan. 

Filmpje van een prawn cake (garnaal koek) machine. 

In Tainan kwamen we ook een heleboel tempels tegen. Het is best indrukwekkend: zo kleurrijk, zo groot en mensen die daar bidden en rituelen doen. In Nepal zie je heel letterlijk dat mensen alles wat ze hebben offeren aan de goden, hier is de sfeer echt anders, maar net zo bizar. Je ziet mensen stapels met servetjes (later bleek dat het ''geld'' was) in een oven doen, om zo hun overleden dierbaren te voorzien van genoeg geld in het hiernamaals. Hieronder wat foto's om de sfeer weer te geven. Vanuit cultuurhistorisch oogpunt is het ook best interessant om in zo'n tempel te lopen en te kijken wat er gebeurt. Als ik een tempel betreed probeer ik vaak meer met een bril van: Wat gebeurt hier allemaal? Wat drijft die mensen om dit te doen? Worden ze hier echt gelukkig van? 

Dit is de tempel van Lady Linshui. Een van de weinige vrouwen die godin is geworden. 

Voor de rest staan de foto's van verschillende tempels door elkaar heen.

De meneer die de wierrook netjes opruimt. 

Een heleboel mini goden. 

Onderweg kwamen we nog mooie parkjes tegen en kunst tegen. Wat opvalt is dat er zelfs in de stad veel groen is (ook in Taipei). Heel fijn, want dat maakt de stad echt een veel fijnere plek om te verblijven.

Vlak bij ons hotel was een leuk restaurantje, een jong stel dat een eigen zaakje begonnen was. Het was net zo lekker als dat het eruit ziet, heerlijk! En ja, we bestelden ook een portje patat.