Tokyo

Hallo, daar zijn we weer. Dit keer vanuit Tokyo, Japan. Ik loop wat achter en probeer het wat in te halen. Overigens is het verdraaid gepiel zo typen vanaf een telefoonschermpje 🙃

Vorig jaar hadden we hier een lange overstap die te kort bleek om iets te doen. Dit jaar een nieuwe poging. We zijn hier slechts 3 dagen. Omdat we er al twee dagen op hebben zitten even een korte samenvatting van onderweg in Tokyo. 

Een enorm metronetwerk (300 km). 

Richting Sibuya Scrambled Crossing 

Het drukste kruispunt ter wereld.

Altijd veel mensen. 

Netjes wachten op de metro. 

Mooie putdekksels

Stupa. Ik vond het licht hier zo mooi. 

Uitgebloeide lotus. 

We kwamen nog een klas van de internationale school tegen die hun Engels wilden oefenen. Daar ben ik natuurlijk helemaal voor. 

De hoeveelheid stempels die je tegenkomt valt wat tegen. Je moet goed zoeken. Ze staan vooral bij stations van Japan Railway. Wij hebben een 72 uurs kaartje voor het metronetwerk (300 km aan metronetwerk!!!). 

Het straatbeeld van Tokyo. Overal eettentjes waar je voor 12 euro voor twee personen kan eten. 

De gasten van De Grote Podcastlas hebben een mooie aflevering gemaakt over Japan. Zeker het beluisteren waard!

Kerst in Taiwan

In Taiwan zijn niet zoveel christenen. De christenen die er zijn, zijn vaak mensen met een Austronesische achtergrond, dus aborigionals. Een eerste en tweede kerstdag hebben ze hier niet. Een paar foto's van de kerk van mijn moeder. Het ging in de preek trouwens over de verloren zoon. Ik zag wel wat linkjes met hoe ik mij afgelopen dagen (toen we met de familie optrokken) voelde: de verloren dochter. Wat foto's.

De bijdrage van de tienerclub. 

Na afloop met elkaar eten. 

Tja, men vond dat ik meer moest eten. Ik ben dus echt niet handig met chopsticks en ik lust lang niet alles.

Op de foto met familie en mensen uit de kerk.

Daarna nam mijn moeder ons mee naar een groot winkelcentrum in de buurt.

De familie

Hoera! Pieter is er. Met een nieuw paspoort, vers van de pers. Een heel verhaal is het, maar hij is er. We hebben er weer een leuk verhaal voor op kringverjaardagen bij. 

Vorig jaar heb ik mijn biologische (wat een stom woord, het is gewoon mijn moeder) twee keer ontmoet. Steeds waren daar mensen van het kindertehuis bij. Omdat we sinds dien via Facebook contact hebben (Google Translate is je beste vriend!) zijn onze ontmoetingen nu anders. Ik heb niks tegen het kindertehuis, maar ik heb het idee dat ze in de vertaling soms dingen weglieten. Destijds waren ze heel verbaasd dat wij gewoon met het openbaar vervoer (i.p.v. taxi) reisden. Pieter en ik hebben veel van de wereld gezien, ook best wel wat armoede of landen waar het echt heel veel minder is dan in Nederland enz. Dus we kijken niet echt ergens raar meer van op en zijn best wel gewend aan reizen als een local. 

Dat is ook gelijk mijn tip: verplaats je zoals de mensen daar doen, eet waar zij eten enz. Dan leer je een land in korte tijd kennen.

Laat ik het zo zeggen m.b.t. mijn familie pakt (tot nu toe) eigenlijk alles heel goed uit. Het is bijzonder hoe we met elkaar omgaan (zij spreken slechts een paar woordjes Engels en ik nog minder woordjes Chinees), maar we kunnen aardig communiceren met Google Translate. Ik blijf het wel spannend vinden hoe alles zich gaat ontwikkelen. Want het cultuurverschil is enorm. Gelukkig zijn we (mijn moeder en ik) daar allebei van bewust en ik denk dat we allebei wel hetzelfde karakter hebben in de zin van dat we ruim denkend zijn en wat ruimte kunnen geven. 

Ik heb afgelopen dagen kennis gemaakt met best wel veel familie. Er zijn familieleden waar ik mijzelf op vind lijken. Zelf vind ik mij qua uiterlijk niet heel erg op mijn moeder lijken. Ik zie wel trekken. Ze gaf zelf al aan dat ik meer op mijn vader lijk (ik heb een naam en weet dat hij ook in Taoyuan woont, maar of ik hem ooit wil ontmoeten weet ik niet). Voor zover ik weet heb ik geen biologische broers/zussen (misschien van vaders kant). Neven en nichten noemen ze hier ook broer en zus. Er schijnt nog meer familie te zijn, die allemaal naar Taitung (het zuiden aan de oostkust) komen waar ''the old father'' woont. Allemaal Ami-mensen trouwens, een aborigional volk. 

Shifen Old Street

 

Shifen Old Street

De tourists-shuttlebus

Jiufen Old Street was het plan. Kwart voor zeven de wekker, 7 uur ontbijt (ik smokkelde wat croissantjes mee voor onderweg), kwart over 7 richting het metro station en dan de bruine lijn richting Taipei Zoo (this-his issss metrolijnen two to Taipei Zoooo). Eenmaal uitgestapt was er nergens de bus te ontekken die ik moest hebben, dus vroeg ik het aan de informatiebalie van de metro. 'No Jiufen, no Jiufen'. Ik haalde mijn schouders op en liep naar de uitgang, er ging wel een tourist shuttlebus, waar heen geen idee, maar dat kon ik wel uitzoeken tijdens de rit. Ik was nog bij de uitgang of er schalde door de intercom: 'No bus to Jiufen' 🤣

Niet veel later stapte ik in een bus die eruit zag als toeristenbus. Na 5 minuten draaide de chauffeur de bus in zijn achteruit op een pleintje dat er verdraaid veel uitzag als bussen parkeerplaats en ja hoor. Dat was dus de eindhalte. Maar de beste man vertelde mij (op zijn beste Chinees met twee woorden Engels en met handen en voeten) waar ik dan wel heen moest. En gaf mij een kaart van een bus richting Shifen. 

Shifen watervallen

Het plan wijzigde omdat de bus niet reed en omdat ik niet kon lezen waar we precies heen gingen (want alles in het Chinees), ben ik bij de eindhalte uitgestapt. Dat kwam nog best goed uit, want ik stapte bij de ingang van het pad naar de Shifen watervallen uit.

Shifen Old Street

Daarna liep ik een kilometer terug. Voor ik het wist stond ik aan het spoor met allemaal kleine winkeltjes en mensen die bezig waren om wensballonnen te beschrijven met wensen. 

Wensballon schrijven

Tussen de treinen door (er komt trouwens maar een aantal keer per uur een trein over het spoor), kon je een wensballon op laten gaan. Het heeft wel iets gezelligs, zo’n smalle straat waar mensen op het spoor foto’s maken met hun ballon.

 

Met de local train

Na al het gedoe met de bus (en een slingerende rit dwars door de heuvels/bergen) wilde ik terug reizen met de trein. Op het station van Shifen bleek dat je ritjes met de lokale trein ook kunt betalen met je IC-card. Handig!

Reizen met het openbaar vervoer in Taiwan is goed te doen, zolang het maar geen bus is. Op stations van de trein en de metro staat alles ook goed in Engels aangegeven. Bij de bus vrijwel nooit en het Engelse vocabulaire van de gemiddelde Taiwanees bestaat uit 10 woorden. Overigens zijn we wel heel lief. De buschauffeur die zijn bus ging parkeren voor een pauze ging wel een plattegrond voor mij halen en een collega buschauffeur vragen of ik alvast mocht gaan zitten in zijn bus.

 

Overigens is het wel handig om een offline versie van de kaart van Taiwan te downladen evenals de het Chinees (traditioneel) van Google Translate. Eigenlijk kan er dan niet zoveel mis gaan.

Struinen door Taipei

 Je moet wat als je alleen in Taiwan bent. Gelukkig kan ik mij prima redden. Veel heb je niet nodig: een simkaart met internet, Google Maps, Google Translate en een kaartje voor het openbaar vervoer. Owja EN een notitieboekje om stempels te verzamelen!

Taipei Botanical Garden

Het Sun Yun-Suan Memorial Museum ligt bij de (hoofdingang van de) botanische tuin om de hoek. Ik ben er maar heel even binnen geweest. Sun Yun-Suan heeft (haha, ik rende in een kwartier het huis door dus heel precies weet ik het niet) als minister van economische zaken veel betekend voor de economische groei van Taiwan in de jaren '60. 

De beste man had een mooie boekenkast. 

Taipei Fine Arts Museum was leuk om een keer te zien, maar ik vond het niet echt heel bijzonder. De helft van het gebouw stond leeg. Ze hebben wel een leuke boekenwinkel met boeken over kunst (vooral in het Chinees, maar ik zag ook Engelse boeken staan).

Naast het museum een prachtig huis in Jugendstil. Helaas waren de ruimtes in het huis leeg. 

Laat mij los in een stationary winkel en ik vermaak mij wel. Pennen, washi tape, papier/schriftjes...