Niet volgens het spoorloosboekje

Dat Spoorloos geen realistisch beeld geeft van het terugvinden van je ouders wisten jullie natuurlijk al ;-) Naast dat het terugvinden van mijn geboorte moeder niet volgens het Spoorloosboekje ging, was het ook nog eens behoorlijk ongepland. Hieronder meer daarover!

Voordat ik verder ga is het goed om te weten hoe het in het kindertehuis van CSS werkt. CSS staat voor Christian Salvation Service en is een christelijk kindertehuis in Taipei. Het werkt dus ongeveer op de volgende manier. Tot je achttiende moet je iets van ieder jaar een update sturen. Die update bestaat uit een aantal foto's en een brief waarin staat hoe het met je gaat. De geboorte moeders kunnen dan komen kijken naar de foto's enz. Ik deed mijn best op een mooie tekening, ik zocht mooie foto's uit en schreef een brief (die mijn vader vertaalde naar Engels), maar ik kreeg nooit een reactie. Hoewel ik rationeel wel kon bedenken dat het voor haar misschien te confronterend of te ingewikkeld was om naar het kindertehuis te gaan en de foto's op te halen, vond ik het als kind best stom. Met alle begrip voor haar situatie, het nieuwe leven wat ze misschien opgebouwd had, vond ik het als geadopteerde heel lastig. Alsof je voor een tweede keer afgewezen werd. 

Nu ik volwassen ben, ben ik steeds nieuwsgieriger geworden naar op wie ik lijk. Misschien kun je het zien als een zoektocht naar iemand met wie je je kan identificeren, iemand die echt familie van je is, iemand bij wie je echt hoort. Mijn man en ik zouden afgelopen april-mei afreizen naar Taiwan. Gewoon als vakantie, het land zien en kennis maken met de cultuur. Geen rootsreis, geen emotionele achtbaan, maar gewoon op ons gemak een beetje rond reizen op het eiland. Omdat ik graag een bezoek aan het kindertehuis wilde brengen, heb ik het kindertehuis gemaild. In die mail heb ik ook gevraagd of ze wisten of mijn moeder nog leefde. Op 2 januari (ik weet het nog precies) zat ik in mijn hardlooppak op de bank en pingde mijn telefoon. Het was een mail van CSS. Met daarin de boodschap: je moeder wil je graag ontmoeten! Euhm, dat was niet helemaal mijn bedoeling. Ik vond het lastig en ik weet nog steeds niet goed wat er door mij heen ging toen ik dat bericht kreeg. Ik was niet blij, maar ik was ook niet verdrietig. CSS heeft contact met haar opgenomen en haar alle tekeningen, foto's en de foto's die ik per mail gestuurd heb naar haar verstuurd. Ze heeft ze gezien en ze wil me graag ontmoeten. Ze stuurde zelfs een foto van haarzelf terug! Ik ben blij dat ze op een bepaalde manier in mijn leven terug is, dat ik weet dat ze aan me denkt en dat ze me ooit wil ontmoeten. 

Moeder(s)dag

Morgen is het moederdag. Voor mij dit jaar wel een hele bijzondere moederdag, want na 24 jaar weet ik dat mijn biologische moeder nog leeft. Ook heb ik nu naast de foto die in mijn adoptiedossier zat, een meer recente foto. Moederdag is voor mij altijd wel een beetje aparte dag geweest. Zo kocht ik bijvoorbeeld nooit een kaart met daarop: mijn mama is de liefst/voor de liefste moeder van de hele wereld. Waarom zou je zo'n kaart kopen, als je weet dat je nog ergens een moeder hebt? En ja, andersom ook: ik vind het soms ook best moeilijk te beseffen dat mijn moeder (die ik helemaal als moeder zie), niet de moeder is uit wie ik geboren ben. Toch ben ik best trots op haar, hoe ze ondanks dat ze me niet vanaf het begin (daar komt nog een blog over, want wanneer begint je leven?) kent, toch  alles heeft gedaan om die achterstand in te halen. Zie haar eens stralen, nadat ze mij in mijn trouwjurk gehesen had! 

Nu mijn moeder in Taiwan ook wat meer in beeld is gekomen, denk ik morgen ook aan haar. Misschien denkt ze morgen ook aan mij. Ik hoop het in ieder geval! Als corona er niet was geweest, hadden we Moederdag dit jaar in Taiwan gevierd. Toen ik net hoorde dat mijn moeder in Taiwan nog leefde, waar ik wel van uit ging omdat ze 17 was toen ze mij kreeg, heb ik een mooi boekje gekocht. Mijn plan was om, daar foto's van mijzelf in te plakken en het haar op Moederdag te geven. Het ligt nu nog leeg in de kast. Hopelijk kunnen we in het najaar alsnog afreizen naar Taiwan om deze lieve vrouw, die me 9 maanden bij zich gedragen heeft, te ontmoeten. 

Spoorloos

Ken je Spoorloos? Dat is een tv-programma waarin mensen op zoek gaan naar dierbaren die ze uit het oog zijn verloren. In het programma komen regelmatig geadopteerde kinderen langs die opzoek gaan naar hun biologische familieleden. Als je het programma niet kent, raad ik je aan om het eens te kijken. Je kunt een aantal seizoenen vinden op npostart.nl

Spoorloos is erg bepalend voor de manier waarop we naar adoptie kijken, aldus het boek dat ik pas las. Slechts 1/3 van de geadopteerden is echt geïntereseerd in zijn of haar roots en gaat ook echt op rootsreis. Ik weet trouwens niet hoe ze dat onderzocht hebben, dus of het echt betrouwbaar is... Het punt wat ze maakten vond ik wel goed: onze mening of ons idee over iets, is vaak gebaseerd op een half verhaal. En maar al te snel maken we van een half verhaal een heel verhaal, wat we projecteren op alle mensen die volgens ons in een bepaald hokje passen. 

Op zoek gaan naar je roots, dat herken ik wel. Als klein meisje was ik dan ook veel met mijn biologische moeder bezig. Ik heb zelfs een keer beweerd dat ik liever in een kartonnen doos bij mijn moeder in Taiwan woonde, dan in Nederland [dat je daar als kleuter over nadenkt, maakt me best verdrietig]. Als kind was ik altijd geïntereseerd in Taiwan, mede omdat mijn ouders dat ook waren. Toen ik ouder werd en op de middelbare school zat, heb ik het hele rootsverhaal een beetje weg beredeneerd met: iets wat je niet kent, kun je ook niet missen. Missen ja: ik kan me echt voorstellen dat als ik eenmaal in Taiwan ben, dat ik niet meer terug naar Nederland wil. Pas in de tijd dat ik verkering had en de aanloop naar ons huwelijk, is het hele adoptie gebeuren weer gaan spelen. Blijkbaar haalde het definitief uit huis gaan, terwijl ik al 5 jaar op kamer had gezeten, zoveel aan oud zeer en vroegkinderlijk trauma (of pre-verbaal trauma) op, dat ik het leven compleet niet meer trok. Gelukkig ben ik hier beetje bij beetje van aan het opkrabbelen en hoop ik dat ik ooit weer de oude wordt. Ik zal er nog wel eens over schrijven, of dat binnenkort al is weet ik niet. Want niemand zit te wachten op een klaagzang over de GGZ, die me nu al twee-en-halfjaar(!!) laten wachten op een behandeling. Zo, ik heb mijn woordje ook weer gezegd ;-) 

Owja, ik ga nog een aflevering van Spoorloos kijken. Niet alleen de verhalen die langs komen zijn interessant. Ook de beelden zijn prachtig! Op reis vanuit je woonkamer, daar houden we wel van in deze coronatijd!

Morgen komt er nog een speciale moederdagpost. Als je twee moeders hebt, moet je daar natuurlijk wel iets bijzonders van maken!