Dat Spoorloos geen realistisch beeld geeft van het terugvinden van je ouders wisten jullie natuurlijk al ;-) Naast dat het terugvinden van mijn geboorte moeder niet volgens het Spoorloosboekje ging, was het ook nog eens behoorlijk ongepland. Hieronder meer daarover!
Voordat ik verder ga is het goed om te weten hoe het in het kindertehuis van CSS werkt. CSS staat voor Christian Salvation Service en is een christelijk kindertehuis in Taipei. Het werkt dus ongeveer op de volgende manier. Tot je achttiende moet je iets van ieder jaar een update sturen. Die update bestaat uit een aantal foto's en een brief waarin staat hoe het met je gaat. De geboorte moeders kunnen dan komen kijken naar de foto's enz. Ik deed mijn best op een mooie tekening, ik zocht mooie foto's uit en schreef een brief (die mijn vader vertaalde naar Engels), maar ik kreeg nooit een reactie. Hoewel ik rationeel wel kon bedenken dat het voor haar misschien te confronterend of te ingewikkeld was om naar het kindertehuis te gaan en de foto's op te halen, vond ik het als kind best stom. Met alle begrip voor haar situatie, het nieuwe leven wat ze misschien opgebouwd had, vond ik het als geadopteerde heel lastig. Alsof je voor een tweede keer afgewezen werd.
Nu ik volwassen ben, ben ik steeds nieuwsgieriger geworden naar op wie ik lijk. Misschien kun je het zien als een zoektocht naar iemand met wie je je kan identificeren, iemand die echt familie van je is, iemand bij wie je echt hoort. Mijn man en ik zouden afgelopen april-mei afreizen naar Taiwan. Gewoon als vakantie, het land zien en kennis maken met de cultuur. Geen rootsreis, geen emotionele achtbaan, maar gewoon op ons gemak een beetje rond reizen op het eiland. Omdat ik graag een bezoek aan het kindertehuis wilde brengen, heb ik het kindertehuis gemaild. In die mail heb ik ook gevraagd of ze wisten of mijn moeder nog leefde. Op 2 januari (ik weet het nog precies) zat ik in mijn hardlooppak op de bank en pingde mijn telefoon. Het was een mail van CSS. Met daarin de boodschap: je moeder wil je graag ontmoeten! Euhm, dat was niet helemaal mijn bedoeling. Ik vond het lastig en ik weet nog steeds niet goed wat er door mij heen ging toen ik dat bericht kreeg. Ik was niet blij, maar ik was ook niet verdrietig. CSS heeft contact met haar opgenomen en haar alle tekeningen, foto's en de foto's die ik per mail gestuurd heb naar haar verstuurd. Ze heeft ze gezien en ze wil me graag ontmoeten. Ze stuurde zelfs een foto van haarzelf terug! Ik ben blij dat ze op een bepaalde manier in mijn leven terug is, dat ik weet dat ze aan me denkt en dat ze me ooit wil ontmoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten