Taroko National Park

 

Taroko National Park is het bekendste natuurpark van Taiwan. Vanuit Hualien (waar we verbleven, inmiddels zitten we in de trein terug naar Taipei) rijd je in een halfuur naar de ingang van het park. Tien minuten later sta je voor het informatiecentrum dat midden tussen de bergen ligt.  

 

Vanuit Taipei is Taroko ook goed bereikbaar voor een eendaagse trip. Er rijdt vast een shuttlebus van Taipei naar Taroko. Taroko en Hualien zijn erg toeristisch. We zijn in de afgelopen dagen meer westerse toeristen tegengekomen dan in de afgelopen twee weken. De meeste toeristen zijn Taiwanezen (of andere Aziaten) die een dagje Taroko doen.

Bij het informatiecentrum hadden ze een hele verzameling stempels 😊

Nadat we het park uit reden zijn we nog bij een strand geweest. Er waren heel hoge golven!

Eten in Taiwan deel 2

 

Eten en drinken in Taiwan deel II

Hieronder een paar foto’s van de rijstverpakkingen. In Azie vinden ze onze manier van rijst koken maar vreemd: een pan met water aan de kook brengen, je rijst in de pan gooien en de wekker zetten. Daar doen ze hier niet aan, nee de rijst moet gewassen worden totdat het water helder blijft. Verder zijn er veel soorten rijst, naar mijn idee hebben we vooral een brede plak korrel gegeten. In ieder geval was het een rijstsoort die we in Nederland niet in de standaard supermarkt hebben. De rijst zit vaak in een mooie verpakking.

 

Bij de 7-Eleven of FamilyMart kun je maaltijden kopen die ze voor je opwarmen. Ook hebben ze vaak keus uit verschillende broodjes. In het begin hebben we dat vaak gedaan, omdat we in Taipei niet goed wisten waar we konden eten. In middels komen we bijna niet meer bij de 7-Eleven en eten we meestal gewoon ergens op straat.

 

In de meeste supermarkten hebben een soort to good to go afdeling waar je groenten en fruit goedkoper kunt kopen. Fruit is trouwens best duur, een grote appel kost al snel 40 dollar per stuk, dus ruim een euro. Je kunt soms ook een zakje appels kopen, dan heb je er 4 voor 2 euro. Eten en drinken in Nederland is gewoon erg goedkoop!

 

 In de Taiwanese supermarkt hebben ze soms ook dingen waar wij van griezelen, zoals mega garnalen of kreeften in het vriesvak. Ook een heel schap met gedroogd varkensvlees. De muesli bij het hotel bleek ‘’pork floss’’ te zijn, dus geraspt varkensvlees. Ik vond het best lekker, maar nu ik weet wat het is heb ik het niet meer gegeten (apart wel dat het blijkbaar zo werkt in je hoofd).

Thuis

In de statistieken zie ik dat de blogs best wel gelezen worden, leuk! Afgelopen avond heb ik als een malle nog 6 blogs getypt. Het besef van plaats en tijd ben ik ondertussen wel verloren na al dat gereis en +7 tijdsverschil. Ook mijn nauwkeurigheid en spellingcontrole staan uit, dus bereid je voor op lange zinnen...

Soms krijg ik ook vragen (vooral via Insta), of via via komt er een vraag bij mij terecht. Afgelopen weken zaten echt vol: 7 uur ontbijt en om 21 uur weer terug in het hotel, ik denk dat we in totaal misschien 2 dagdelen niks hebben gedaan. Afgelopen zondag zaten we op een hotelkamer waar (en het is echt waar) een bed in de kamer stond en als Pieter zijn koffer open deed, ik op het bed moest gaan zitten omdat er geen plek meer was. Er was zelfs geen raam, onder het dekbed kon maar 1 persoon en nou ja het was een heel vaag hotel. Niet heen gaan dus! We zijn toen van ellende een rondje gaan lopen door de stad en hebben in de 7-Eleven een preek geluisterd. Ik ben de rustdag wel meer gaan waarderen, nu het daaraan ontbrak afgelopen zondag. Maar om terug te komen op het onderwerp vragen, vragen staat vrij en ik vind het ook leuk om te lezen dat er meegelezen wordt. Of ik tijd heb om te antwoorden weet ik niet, als ik weer in Nederland ben uiteraard wel. Nu geniet ik van elk minuut. Een vraag blijft terugkomen. Logisch want bij Spoorloos hoor je niet anders dan dat mensen zich thuis voelen als ze in hun eigen land komen. Ik ben en blijf kritisch, want als ze jou na een lange autorit richting Toscane na een goede nachtrust en een goede koffie vragen hoe jij je voelt... dan voel je je ook altijd de beste versie van jezelf. Lees verder onder de foto. 

Ik vraag mij altijd af welk antwoord mensen zich voorstellen als ze aan mij vragen of ik mij thuis voel in Taiwan. Ik voel me best thuis, maar ik voel mij over het algemeen altijd wel thuis op vakantie. De soort speciale connectie die (denk ik) bedoelt wordt, ik ga het nog een keer proberen uit te leggen, heb ik 3 jaar geleden al gehad toen ik in Nepal was. Zoals ik al eerder schreef Azië heeft een eigen geur en een soort eigen iets wat Europa en Afrika niet hebben. Ook dat mensen denken dat je een local bent, heb ik in de tijd dat ik in Nepal verbleef vaak ervaren. Om je echt thuis te voelen is het belangrijk om ook connecties te hebben met lokale mensen, zo kun je hun cultuur beter leren begrijpen enz. Die lokale connecties heb ik hier in Taiwan (nog) niet. Ook de taal staat in de weg. In Nepal spreekt iedereen onder de 30 wel een aardig woordje Engels of gaan ze de buurman erbij halen als ze niet begrijpen wat je zegt. Daarbij komt dat ik ook wel wat in het Nepali kan vragen en vertellen, dus het ijs breken is heel gemakkelijk. Lang verhaal kort: ik voel me best thuis in Azie, niet specifiek in Taiwan. Ook is het begrip thuis ook verbonden met mensen van wie je houdt. Relaties opbouwen kost tijd. En ik denk dat thuis voelen ook iets dynamisch is en niet vast staat. Nu we al een tijdje in Taiwan zijn merk ik dat alles makkelijker gaat: treinkaartje kopen, lokaal eten enz. Wat dat betreft voelt het al wel een beetje thuis, maar thuis is gewoon een heel vaag begrip.

Elly en Rikkert hebben trouwens een prachtig liedje over thuis. Deze hadden we vroeger op een CD en ik denk dat dit liedje ook heel mooi laat zien dat thuis inderdaad veel meer betekent dan een huis (en dat de liedjes van Elly en Rikkert vaak meer in zich hebben dan op het eerste gezicht lijkt). Iets met we zijn gemaakt voor een ander Vaderland. Als kind vond ik dit lied altijd heel mooi, net als ''liedje van verlangen''. 

Thuis
Dat is een schone onderbroek
Of lezen in een spannend boek
Een grote pan met erwtensoep
Op het fornuis
Thuis
Een plek waar iedereen je kent
Daar mag je wezen wie je bent
Dat is thuis

Thuis is meer dan een huis
Zoveel meer dan een huis
Het is thuis
Het is thuis

Thuis
In Amsterdam of Appelscha
Daar staat de warme chocola
Daar woont je eigen cavia
Je konijn of je muis
Thuis
Dat is waar iemand van je houdt
Daar is het veilig en vertrouwd
Dat is thuis

Thuis is meer dan een huis...

Thuis
Dat is de plek die God je geeft
Wanneer je dicht bij Jezus leeft
Die zich voor jou gegeven heeft
Aan het kruis
Dat is thuis
Thuis
Is schuilen in de armen van
De heer die jou verwarmen kan
Dat is thuis

Thuis is meer dan een huis...

Van Taitung naar Hualien

Geniet mee van een stukje van onze treinreis van het zuidelijke Taitung naar het meer noordelijk gelegen Hualien. Het is een stralende dag met wat wolken maar vooral veel zon. Op beeld kun je niet goed zien hoe groen het echt is, maar dat moet je er dan meer even bij denken! 

Het station van Taitung is erg mooi en groot voor zo'n klein stadje met 100.000 inwoners. 

Yushan National Park

Op woensdag huurden we een auto en reden we via de kust met een omweg naar Yushan National Park, minder bekend dan Taroko (ligt dichter bij Taipei en aantrekkelijk als je niet zo veel tijd hebt, we gaan er vrijdag heen) maar niet minder mooi denken we. In tegenstelling tot de regenval van dinsdag scheen het zonnetje zo nu en dan door de wolken en was het soms zelfs blauw in de lucht. Dat leverde prachtige foto's op! Het landschap is een mix van Oostenrijk, Rwanda (alleen dan minder stoffig) en Nepal (alleen minderhoog en meer georganiseerd). Het is vooral heel groen!

Yushan National Park is niet toegankelijk voor auto's. De foto's hierboven zijn allemaal op een na voor de entree van het park gemaakt. 

De shuttlebus

Ja hoor, wij zijn nu echte toeristen want we zijn met de shuttlebus mee geweest! Het was nogal een getob met de vertrektijden die op de website stonden. In Taiwan hebben ze meestal wel een Engelse en Chineese vertaling (ook van folders), dit keer was het vrij onduidelijk op de website. Owja, ze hebben ook vaak folders met een grote titel in het Engels op de voorkant en aan de binnenkant alleen maar Chinees. Google translate (even traditioneel Chinees downloaden voor offline gebruik) is je beste vriend. Maar wat was er nu aan de hand? Het reisschema zag er onduidelijk uit, omdat er lange wachttijden leken te zijn enz. Maar dat viel mee toen bij ons het kwartje viel dat de shuttlebus (hallo uiteraard het is de shuttlebus!) bij de hoogtepunten even stopt zodat je een foto kunt nemen. Zo gezegd zo gedaan, wij gingen met de shuttlebus. Door heel Taiwan rijden trouwens bussen. Het is een relatief goedkope manier om veel te zien. 

We kwamen langs het Amis Folkcentre. Mijn familie is Ami, dus het was leuk om te zien hoe deze mensen vroeger leefden. Er werd een demonstratie gegeven in de traditionele kleding. Ze maken veel muziek, dus dat was leuk om te zien en te horen. 

Wat je hier heel vaak ziet is bij een aquarium bij een eettentje. De bedoeling is dat je dan de garnaal, kreeft of krab aanwijst die je wilt eten en dan gaan ze die voor je bereiden. 

Bij Sanxiantai brug aan de oostkust zijn we (ondanks regencape) tot op het bot natgeregend. De brug was trouwens ook dicht, omdat het hard waaide. Taiwanezen nemen liever geen risico, dus het hek bij de ingang was dicht. Acht verzopen toeristen gingen na een halfuur weer verder in het busje naar het volgende fotopunt. 

In een week alle hoogtepunten van Taiwan zien is denk ik mogelijk als je in zo’n shuttlebus gaat. Ik had die dag het gevoel alsof ik alleen maar in de bus had gezeten. De keren dat we uitstapten waren 30-60 minuten; precies genoeg tijd om een foto te maken, de drone de lucht in te sturen, drijfnat te regenen en naar de WC te gaan. Daarna weer 30 minuten in de bus en zo ging het de hele dag door. Je ziet veel, echt het gevoel dat je er geweest ben heb je niet. Ja, behalve dan dat mijn dr. Martens nu nog steeds nat zijn van binnen.

De trein naar Taitung

Reizen met het OV in Taiwan is goed te doen. Je kunt het hele eiland rond als je wilt. De TRA (de Taiwaneese NS) heeft stempels uitgegeven die op elk station liggen. Ideaal als je een travel journal bijhoudt, want de stempels zijn leuk om in je journal te stempelen. Het schijnt dat elk metro station in Taipei een eigen stempel heeft. Toen ik ontdekte dat er op elk station stempels moeten zijn, ging ik natuurlijk op stempeljacht. Hieronder een foto van de stempel van Kaohsiung. Prachtig he?! 

We reisden via de Mountain Rail van Kaohsiung naar Taitung. Het gevoel dat we komende week gaan genieten van de prachtige natuur en de hectische stad even achter ons laten is fijn. De rit door de ''bergen'' was prachtig. Het landschap werd groener en groener. 

Toen we na 2,5 uur om 11.30  uitstapten schrok ik mij een ongeluk, ik had mijn paspoort niet! Pieter had het mapje met paspoorten en geld op de ticketbalie in Kaohsiung laten liggen en alleen zijn eigen paspoort meegenomen (terwijl ik op stempel jacht ging). Taitung is maar een klein station, een klein stadje met als je de regio om de stad meetelt 100.000 inw. (niks in vergelijking met een miljoenen stad als Kaohsiung). De informatiebalie was dan ook niet ver weg, alleen de mannen van de balie spraken uiteraard geen Engels. Gelukkig kwam er een jonge vrouw die vroeg of we hulp nodig hadden. We wisten gelukkig zeker waar we de spullen hadden laten liggen (we waren het niet verloren) en ik had nog een foto van hoe alles eruit zag. Na een telefoontje met het hoofdstation van Kaohsiung was het geregeld, de spullen waren bij de servicebalie gebracht. Dus na een treinrit van 2,5 uur stapte Pieter (de schat) weer op de trein met mijn rijbewijs als bewijs weer op de trein terug naar Kaohsiung en bracht ik de spullen naar het hotel. Het was uiteindelijk 19.30 voordat Pieter weer terug was bij het hotel. De rit door tunnels en over ‘’bergen’’ was prachtig. Hieronder een aantal foto’s van de treinrit.

Mijn familie komt oorspronkelijk van Taitung Country. De oostkust is als ik het goed heb ook de plek waar de Portugezen Taiwan bereikten (wat ze Ilha Formosa = mooi eiland noemden). De Amis waar mijn familie toe behoort wonen vooral in deze regio. Er zijn veel oorspronkelijke volken, die vaak in de bergen (oosten) wonen. Veel van deze mensen zijn christen, bijzonder om de hoeveelheid kerken te zien. In het oosten zie je echt meer kerken (met een groot kruis) dan tempels. Ook zie je begraafplaatsen met graven waar een groot kruis op staat. Dat raakt mij altijd wel, het kruis een symbool van dat er hoop en redding is! Waar ook ter wereld zijn er mensen die weten: er is een ander Vaderland.

Kenting en Kaohsiung

Op vrijdag gingen we met de bus richting Kenting, het zuidelijke puntje van Taiwan. Kenting is een beetje de naam geworden van de hele streek, er zijn meer dorpjes dan alleen Kenting. We huurden een scooter en hebben verschillende strandjes bezocht. Prachtig om te zien dat er zoveel verschillende stranden zijn: zand, rotsen, zwart zand. Ook heb je steeds het gevoel alsof je in een real-life Naturalis loopt: alles om je heen is fossiel. 

Een krabbeltje komt uit zijn schuilplaats.

 

Zaterdag eind van de middag gingen we weer terug met de bus naar Kaohsiung. De rit is zo'n 2-3 uur. 's Avonds zijn we nog naar buiten gegaan voor het vuurwerk. De gemeente van Kaohsiung had een vuurwerkshow voorbereid van 72 seconden. Waarschijnlijk stonden wij op de verkeerde plek want we hebben amper vuurwerk gezien. 

Bij een nightmarket in Kaohsiung hebben we, jawel, biefstuk op. Ook aten we een soort pannenkoek met lente ui. De geroosterde kippenpoten hebben we even laten staan!