Inspirerend persoon - Florence Clothier

Florence Clothier is voor mij een inspirerend persoon. Ze leefde in de vorige eeuw en heeft als psychiater een hoop gedeeld over adoptie. Een korte samenvatting over haar leven/werk vind je op: https://pages.uoregon.edu/adoption/archive/ClothierPAC.htm het is in het Engels, ik kon helaas geen pagina in het Nederlands vinden. 

Ze heeft een hoop mooie dingen gezegd en was daarmee haar tijd vooruit! Zo schreef ze dat adoptieouders de biologische ouders nooit konden vervangen, dat was 60 jaar geleden niet echt een uitspraak die begrepen werd. Gelukkig is er sinds een jaar of twintig meer aandacht daarvoor en worden adoptieouders beter toegerust, is er meer bekend over hoe zo'n proces van adoptie, rouw en hechting gaat en is er meer aandacht voor traumatische ervaringen die mensen hebben meegemaakt (en de impact daarvan).

Zelf pleit ik voor meer plek voor onze opgelopen trauma's. We zijn niet volmaakt en we moeten met elkaar stoppen het idee van volmaaktheid en perfectheid hoog te houden. Het bespreekbaar maken van onze trauma's helpt om onze emoties en gedrag beter te begrijpen (begrip voor jezelf), zodat anderen daar beter mee om kunnen gaan. Trauma's klinkt gelijk heel groot, maar het hoeft niet heel groot te zijn ook kleine gebeurtenissen in je leven kunnen van grote impact zijn! 

Een goede hechting begint bij jezelf

Kijk eerst naar jezelf, voordat je naar een ander kijkt. Dat is niet makkelijk, want we zien onze persoonlijke kwetsbaarheden niet graag. Toch is het belangrijk om te weten waar je staat als mensen in je omgeving hebt die te maken hebben (gehad) met vroeg-kinderlijk trauma en (met als gevolg) hechtingsproblematiek. Het omgaan met kinderen, adolescenten en volwassenen vraagt om 200% inzet en een grote hoeveelheid frustratietolerantie. Mensen met problemen in de hechting en onverwerkte trauma's worden weggezet als asociaal, lui, moeilijk, dom en nog een heleboel labeltjes. Yes, heel vaak wordt er verkeerd gediagnostiseerd en slikken deze kinderen pillen die de symptomen tegengaan maar niet het echte probleem aanpakken. Dat vind ik echt shocking, want deze mensen zijn niet asociaal, lui of dom maar zitten gewoon vol met trauma, angst en stress. Ze zijn gewoon één bonk overlevingsstrategie. Ik heb nog wel wat voorbeelden van kinderen die niet tot leren kwamen omdat hun brein vol zat met onverwerkt trauma. Deze kinderen zijn niet dom; ze zijn verknipt, beschadigd en ze worden overvraagt. 

Belangrijk is dat je de ander niet de dupe laat zijn van jouw frustratie. Als jij gefrustreerd bent om het feit dat je een moeilijk kind hebt, kun je jezelf ook afvragen wat ervoor zorgt dat jij je kind moeilijk vindt. Misschien triggert jouw kind wel een trauma bij jou. Nee, ik wil jullie niet allemaal een trauma aanpraten maar het kan wel helpen om verder te komen in de relatie met anderen. Een trauma kan ook iets kleins zijn (in jouw ogen klein maar het heeft impact gehad op je). Misschien vind je het wel irritant dat jouw kind zoveel aandacht van je vraagt (angstig kind dat niet zonder je wil) en zit daar eigenlijk de frustratie achter dat jij als kind nooit een beroep kon doen op je ouders omdat ze niet beschikbaar waren of dat jullie sociale-antenne niet op de zelfde frequentie afgesteld was. Doordat jij als kind ervaren hebt dat je ouders niet voor 100% beschikbaar waren of niet bekwaam om in jouw behoeften te voorzien, heb je ook een deukje opgelopen in de hechting en moet je misschien eerst daar mee aan de slag i.p.v. met je kind. De troost is dat niemand 100% veilig is gehecht. Je hoeft dit ook niet te zien als schuld. Dat je je kind niet altijd veiligheid kan geven is geen schuld, jij bent ook een product van de opvoeding van je ouders en zij weer van hun ouders. Vroeger was er niet zoveel aandacht voor het belang van een veilige hechting dus je opa en oma zegmaar konden dat ook niet weten. Echt waar, mijn oma van 92 zei dat ze als ze het over zou kunnen doen met de kennis van nu, dat ze het heel anders zou doen. Wat een lieverdje he?! Owja, dat je zelf niet veilig gehecht bent is geen excuus om het dan maar op dezelfde manier te doen of niet met jezelf aan de slag te gaan. Investeer in jezelf en in je kinderen!

Hoewel mijn ouders al redelijk goed beslagen ten ijs kwamen (je moet allerlei cursussen volgen als je op staat voor het adopteren van een kind), wisten ze eigenlijk van te voren niet goed waar ze aan begonnen en welke impact het zou hebben. Als gezin vonden we het best moeilijk om goed met elkaar om te gaan en elkaar echt te begrijpen. Vandaag de dag gaat het met mij en mijn broertje (van 21 en een kop groter dan ik, haha) beter dan dat het ooit gegaan is. Zelf voel ik mij sinds mijn kindertijd weer verbonden met mijn ouders en is onze relatie beter dan ooit. Samen met mijn moeder (en mijn vader doet trouwens ook mee) verdiep ik mij in hechtingsproblematiek en vroeg-kinderlijktrauma. We appen elkaar nu over boeken, artikelen en filmpjes en leren zo van elkaar. Ook zijn mijn ouders zich gaan verdiepen in hun eigen gehechtheid en zijn ze tot nieuwe inzichten gekomen. Zo konden we onze zwaktes, tekorten en irritaties op een respectvolle manier naar elkaar uitspreken en elkaar beter begrijpen. Opeens was het kwartje bij ons allemaal gevallen.

Heel lang werd gedacht dat er na het 12de levensjaar van het kind niks meer kan veranderen en dat het dan een uitzichtloze zaak is (er op of eronder). Dat is echt niet waar, gelukkig klinken er steeds meer stemmen die dit bevestigen! Mijn broertje en ik waren de 18 al gepasseerd toen mijn ouders kennismaakten met www.alshechtennietvanzelfgaat.nl (of de Facebookpagina van AHNVG) en we hebben er als gezin al zoveel uitgehaald! 

Niet volgens het spoorloosboekje

Dat Spoorloos geen realistisch beeld geeft van het terugvinden van je ouders wisten jullie natuurlijk al ;-) Naast dat het terugvinden van mijn geboorte moeder niet volgens het Spoorloosboekje ging, was het ook nog eens behoorlijk ongepland. Hieronder meer daarover!

Voordat ik verder ga is het goed om te weten hoe het in het kindertehuis van CSS werkt. CSS staat voor Christian Salvation Service en is een christelijk kindertehuis in Taipei. Het werkt dus ongeveer op de volgende manier. Tot je achttiende moet je iets van ieder jaar een update sturen. Die update bestaat uit een aantal foto's en een brief waarin staat hoe het met je gaat. De geboorte moeders kunnen dan komen kijken naar de foto's enz. Ik deed mijn best op een mooie tekening, ik zocht mooie foto's uit en schreef een brief (die mijn vader vertaalde naar Engels), maar ik kreeg nooit een reactie. Hoewel ik rationeel wel kon bedenken dat het voor haar misschien te confronterend of te ingewikkeld was om naar het kindertehuis te gaan en de foto's op te halen, vond ik het als kind best stom. Met alle begrip voor haar situatie, het nieuwe leven wat ze misschien opgebouwd had, vond ik het als geadopteerde heel lastig. Alsof je voor een tweede keer afgewezen werd. 

Nu ik volwassen ben, ben ik steeds nieuwsgieriger geworden naar op wie ik lijk. Misschien kun je het zien als een zoektocht naar iemand met wie je je kan identificeren, iemand die echt familie van je is, iemand bij wie je echt hoort. Mijn man en ik zouden afgelopen april-mei afreizen naar Taiwan. Gewoon als vakantie, het land zien en kennis maken met de cultuur. Geen rootsreis, geen emotionele achtbaan, maar gewoon op ons gemak een beetje rond reizen op het eiland. Omdat ik graag een bezoek aan het kindertehuis wilde brengen, heb ik het kindertehuis gemaild. In die mail heb ik ook gevraagd of ze wisten of mijn moeder nog leefde. Op 2 januari (ik weet het nog precies) zat ik in mijn hardlooppak op de bank en pingde mijn telefoon. Het was een mail van CSS. Met daarin de boodschap: je moeder wil je graag ontmoeten! Euhm, dat was niet helemaal mijn bedoeling. Ik vond het lastig en ik weet nog steeds niet goed wat er door mij heen ging toen ik dat bericht kreeg. Ik was niet blij, maar ik was ook niet verdrietig. CSS heeft contact met haar opgenomen en haar alle tekeningen, foto's en de foto's die ik per mail gestuurd heb naar haar verstuurd. Ze heeft ze gezien en ze wil me graag ontmoeten. Ze stuurde zelfs een foto van haarzelf terug! Ik ben blij dat ze op een bepaalde manier in mijn leven terug is, dat ik weet dat ze aan me denkt en dat ze me ooit wil ontmoeten. 

Moeder(s)dag

Morgen is het moederdag. Voor mij dit jaar wel een hele bijzondere moederdag, want na 24 jaar weet ik dat mijn biologische moeder nog leeft. Ook heb ik nu naast de foto die in mijn adoptiedossier zat, een meer recente foto. Moederdag is voor mij altijd wel een beetje aparte dag geweest. Zo kocht ik bijvoorbeeld nooit een kaart met daarop: mijn mama is de liefst/voor de liefste moeder van de hele wereld. Waarom zou je zo'n kaart kopen, als je weet dat je nog ergens een moeder hebt? En ja, andersom ook: ik vind het soms ook best moeilijk te beseffen dat mijn moeder (die ik helemaal als moeder zie), niet de moeder is uit wie ik geboren ben. Toch ben ik best trots op haar, hoe ze ondanks dat ze me niet vanaf het begin (daar komt nog een blog over, want wanneer begint je leven?) kent, toch  alles heeft gedaan om die achterstand in te halen. Zie haar eens stralen, nadat ze mij in mijn trouwjurk gehesen had! 

Nu mijn moeder in Taiwan ook wat meer in beeld is gekomen, denk ik morgen ook aan haar. Misschien denkt ze morgen ook aan mij. Ik hoop het in ieder geval! Als corona er niet was geweest, hadden we Moederdag dit jaar in Taiwan gevierd. Toen ik net hoorde dat mijn moeder in Taiwan nog leefde, waar ik wel van uit ging omdat ze 17 was toen ze mij kreeg, heb ik een mooi boekje gekocht. Mijn plan was om, daar foto's van mijzelf in te plakken en het haar op Moederdag te geven. Het ligt nu nog leeg in de kast. Hopelijk kunnen we in het najaar alsnog afreizen naar Taiwan om deze lieve vrouw, die me 9 maanden bij zich gedragen heeft, te ontmoeten. 

Spoorloos

Ken je Spoorloos? Dat is een tv-programma waarin mensen op zoek gaan naar dierbaren die ze uit het oog zijn verloren. In het programma komen regelmatig geadopteerde kinderen langs die opzoek gaan naar hun biologische familieleden. Als je het programma niet kent, raad ik je aan om het eens te kijken. Je kunt een aantal seizoenen vinden op npostart.nl

Spoorloos is erg bepalend voor de manier waarop we naar adoptie kijken, aldus het boek dat ik pas las. Slechts 1/3 van de geadopteerden is echt geïntereseerd in zijn of haar roots en gaat ook echt op rootsreis. Ik weet trouwens niet hoe ze dat onderzocht hebben, dus of het echt betrouwbaar is... Het punt wat ze maakten vond ik wel goed: onze mening of ons idee over iets, is vaak gebaseerd op een half verhaal. En maar al te snel maken we van een half verhaal een heel verhaal, wat we projecteren op alle mensen die volgens ons in een bepaald hokje passen. 

Op zoek gaan naar je roots, dat herken ik wel. Als klein meisje was ik dan ook veel met mijn biologische moeder bezig. Ik heb zelfs een keer beweerd dat ik liever in een kartonnen doos bij mijn moeder in Taiwan woonde, dan in Nederland [dat je daar als kleuter over nadenkt, maakt me best verdrietig]. Als kind was ik altijd geïntereseerd in Taiwan, mede omdat mijn ouders dat ook waren. Toen ik ouder werd en op de middelbare school zat, heb ik het hele rootsverhaal een beetje weg beredeneerd met: iets wat je niet kent, kun je ook niet missen. Missen ja: ik kan me echt voorstellen dat als ik eenmaal in Taiwan ben, dat ik niet meer terug naar Nederland wil. Pas in de tijd dat ik verkering had en de aanloop naar ons huwelijk, is het hele adoptie gebeuren weer gaan spelen. Blijkbaar haalde het definitief uit huis gaan, terwijl ik al 5 jaar op kamer had gezeten, zoveel aan oud zeer en vroegkinderlijk trauma (of pre-verbaal trauma) op, dat ik het leven compleet niet meer trok. Gelukkig ben ik hier beetje bij beetje van aan het opkrabbelen en hoop ik dat ik ooit weer de oude wordt. Ik zal er nog wel eens over schrijven, of dat binnenkort al is weet ik niet. Want niemand zit te wachten op een klaagzang over de GGZ, die me nu al twee-en-halfjaar(!!) laten wachten op een behandeling. Zo, ik heb mijn woordje ook weer gezegd ;-) 

Owja, ik ga nog een aflevering van Spoorloos kijken. Niet alleen de verhalen die langs komen zijn interessant. Ook de beelden zijn prachtig! Op reis vanuit je woonkamer, daar houden we wel van in deze coronatijd!

Morgen komt er nog een speciale moederdagpost. Als je twee moeders hebt, moet je daar natuurlijk wel iets bijzonders van maken!

Schrijven is moeilijk!

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar mijn man en ik raken steeds meer gewend aan de coronamaatregelen. Eindelijk eens tijd om boeken over adoptie te lezen. [Lezen is heel goed tegen de coronaverveling!] Maar.., daar moet ik dus wel echt tijd voor maken. 

Al heel lang heb ik het verlangen om via sociale media iets te delen over adoptie. Toen ik begin dit jaar deze blog startte, gaf dat mij echt een kick. Eindelijk een manier om mensen meer bekend te maken met adoptie en een plek waar geadopteerden elkaar kunnen bemoedigen. Toch is een blog bijhouden best moeilijk. 

Waarom is het schrijven van een blog dan zo moeilijk?

1. Ik denk lang niet altijd aan dat ik geadopteerd ben en heb dus niet altijd inspiratie. 
2. Ik wil niet dat deze blog een uitlaatklep wordt, waar ik alles lekker van mij af kan schrijven. Simpelweg omdat ik niet wil dat de rest van de wereld weet of ik mijn dag wel of niet heb. 
3. Hieruit volgt dat ik ook goed wil overwegen wat ik wil delen met anderen en wat ik liever voor de mensen die dicht om mij heen staan houdt. 

4. En tenslotte ben ik perfectionist en ben ik niet snel tevreden met wat ik schrijf. 

Owja, jij bent als lezer belangrijk voor me. Laat gerust eens een reactie of een vraag achter. Ik ben juist heel benieuwd wat jullie als lezers vinden van deze blog en waar jullie behoefte aan hebben! 😊  

Geadopteerd zijn (1)

Voordat je verder leest wil ik je er op wijzen dat de blogposts over ''geadopteerd zijn'' op een niet-geadopteerde best heftig over kunnen komen. Het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen, in een hoekje te zetten of iets te verwijten. Degenen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik dat niet zo bedoel. Net zo min als dat ik er iets aan kan doen dat ik geadopteerd ben, kun jij er niets aan doen dat je wel/niet geadopteerd bent en hoe je opgevoed bent. Er zijn nu eenmaal een heleboel dingen waar je geen invloed op hebt, maar die wel bepalen wie je bent. De dingen die ik schrijf zijn mijn woorden, mijn ervaringen en mijn inzichten. Niet iedere geadopteerde is hetzelfde en dat hoeft ook niet. Raak als geadopteerde dus niet in paniek als je iets anders beleeft of ervaart en projecteer als niet-geadopteerde niet alles wat ik schrijf op alle geadopteerde mensen. 

Mijn man leest trouwens met mij mee, en hij vindt dat ik te lange zingen schrijf. Haha, als ik eenmaal praat, klets ik de oren van je hoofd en dat doe ik dus blijkbaar ook als ik schrijf. Ik laat ze lekker zo staan, dus wen daar maar aan. Dat is wel zo persoonlijk en daar houd ik van :-)

Doe dit vooral niet!

Oké, waar ik echt niet vrolijk van word, zijn onnozele vragen. Lieve mensen, denk eerst even goed na voor dat je vraagt of ik dan zeker wel graag loempia's eet en of ik boerenkool met worst net zo lekker vind. Toen ik nog klein was, heeft iemand aan mijn moeder gevraagd of ze altijd rijst voor mij kookte. Ik kan er nu wel om lachen, maar eigenlijk vind ik dit gewoon triest. Vraag of zeg dan gewoon niks, als dat het enige is wat je er over te zeggen hebt en je niet van plan bent om wat tijd te investeren en te luisteren naar het verhaal van de ander. Ook zo'n standaard vraag (als ik net heb verteld dat ik 4 maanden oud was toen ik in Nederland kwam) is of ik Chinees kan spreken. Kom op mensen, dat vraag je toch ook niet aan een baby van 4 maanden oud? 

Verder blijkt het voor de meeste mensen heel moeilijk te zijn om te onthouden dat ik uit Taiwan kom. Hoeveel mensen Taiwan gaandeweg het gesprek hebben verward met Thailand, kan ik niet meer op twee handen tellen. Ik begrijp het wel, de namen lijken een heel klein beetje op elkaar omdat ze allebei met een T beginnen, maar het zijn écht twee verschillende landen. Het komt niet zo serieus over als je steeds over Thailand begint en het niet eens door hebt. 

Praten over adoptie is gewoon heel moeilijk, omdat het lastig uit te leggen is met welke dilemma's je worstelt en waar je tegen aan loopt. Als geadopteerde loopt je heel vaak tegen onbegrip aan van mensen die niet snappen dat het een rouwproces is wat je nooit kunt afsluiten, want: ''je hebt nu toch een mooie kans gekregen om op te groeien in het Westen?''

Écht praten over adoptie doe je niet vaak, het kost tijd om alle gedachten en emoties boven te laten komen, die roep je nu eenmaal niet in 5 minuten even op. En bovendien is een geadopteerde meer dan adoptie, en tobben de meesten niet dagelijks met hun adoptie. 

Dit blog wil ik graag gebruiken om wat meer bekendheid te geven aan adoptie, dit kun je ook lezen in ''over rootsmeisje''. Voor nu heb ik te weinig inspiratie om iets nuttigs te schrijven over waar ik nog meer tegen aan loop. Daarom nu nog een stukje over hoe je ''ons'' wel kunt helpen. 

Maar hoe dan wel?

De beste tip die ik je kan geven als het gaat om wat je voor iemand kunt doen die het moeilijk heeft is: luisteren, luisteren en nog eens luisteren. Dus niet: met praktische oplossingen komen of proberen om een antwoord te geven. Verder ben ik persoonlijk erg voorzichtig met het betrekken van de wil van God in moeilijke situaties of dingen die in je leven gebeuren. Een zin als: ''de Heere weet wel wat Hij zijn kinderen kunnen dragen of Hij kent de zijnen'', kan een erg pijnlijke zin zijn (weet ik uit ervaring). Beter kun je de betreffende persoon opdragen in je gebed. 

Trouwens deze post is niet om een partijtje zielig te doen, want ik geloof dat iedereen wel iets in zijn leven heeft waar hij of zij mee tobt. Maar wat meer openheid en kwetsbaarheid over wat ons als mensen raakt, waar we mee worstelen of waar we ongelukkig van worden, kan helend zijn. Een kruis samen dragen of meelijden met iemand, kan het leven van die persoon zoveel makkelijker maken!  

Doei Taiwan!

Inmiddels is Nederland al weer ruim ander halve week in thuisisolatie. Pieter werkt sinds die tijd thuis. Zelf was ik al een maand thuis en deed ik een poging om af te studeren.

Via een gezin wat tegelijkertijd met ons naar Taiwan zou gaan, hoorden we twee weken geleden dat Taiwan strenge maatregelen heeft genomen voor reizigers die uit Europa komen. Dat betekent voor ons dat we niet op 20 april kunnen vertrekken. Omdat we hopen dat we alsnog kunnen gaan, hebben we onze tickets nog niet omgeboekt of geannuleerd (dit kunnen we trouwens pas doen in april, omdat dan onze reisverzekering in gaat). Het hoopje dat we hebben om alsnog ergens in mei te gaan lijkt ook als sneeuw voor de zon te verdwijnen. De kans dat Nederland Corona vrij is in mei, wordt steeds kleiner en we houden daar dan ook geen rekening meer mee. Waarschijnlijk gaan we de reis dan verplaatsen naar het najaar of naar het voorjaar van 2021, omdat dit de gunstigste tijd is om te reizen.

Natuurlijk vinden we dit jammer, we hebben naar dit moment toegeleefd. Je maakt plannen, je vraagt vrij enz. Maar heel erg vind ik het persoonlijk ook weer niet. Toen we vorig jaar onze bruiloft moesten verzetten omdat Pieter Pfeiffer had, vond ik echt heel moeilijk! Als ik aan al die stelletjes denk die dat op dit moment overkomen vanwege Corona, dan ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta! De weken voor dat Covid-19 ons land in de greep hield, vond ik het zelf best spannend. Steeds dacht ik: ''Oh, ja we gaan al bijna... Help wat moet ik eigenlijk allemaal meenemen? Help afstuderen gaat niet zo snel als ik zou willen!'' Ik zag er eerlijk gezegd ook wel tegen op om naar Taiwan te gaan, omdat het emotioneel een zware reis is.

Dat de reis nu hoogstwaarschijnlijk definitief niet door gaat dit voorjaar, geeft mij ook onzekerheid. Hoe moet het als ik straks weer voor de klas sta, en niet zomaar even 3 weken vakantie kan nemen? Dat maakt mij best onzeker, maar tegelijkertijd kan ik daar niks aan veranderen. Dus probeer ik mij maar te focussen op dat wat ik wel weet en de plannen die we hebben in Gods handen te leggen. En dat bedoel ik niet vroom of als antwoord op alles, want ik weet heel goed wat het is als Gods weg een andere weg is dan dat je zelf graag zou willen. Daarnaast probeer ik dit positief en praktisch te bekijken: ik heb nu wat meer tijd om de Chinese taal te leren, de druk om voor de reis afgestudeerd te zijn is ook een beetje verlicht en het geld wat we gespaard hebben kunnen we nu mooi gebruiken om onze tuin wat op te knappen (want dat is ook heel hard nodig).

Om in de vrolijke stemming te blijven, hier een paar feestelijke foto's van onze bruiloft. Toen je nog zonder problemen met 13 personen op 1,5 meter kon staan.

Wat je moet weten over Taiwan

Taiwan is een eiland aan zuidoostkust van China. Volgens China heet Taiwan eigenlijk de ''Republiek China'', omdat China het ziet als een afvallige provincie. Maar Taiwan ziet dat anders: nee, het Chineese vasteland is een provincie van Taiwan. Hoe het nu precies zit, daar zijn beide landen nog niet uit en dat zorgt al jaren voor spanningen tussen de landen. Nederland erkent de regering van Taiwan niet.

In de Gouden Eeuw was er een handelspost van de VOC gevestigd op Taiwan (Nederlands-Formosa). Nu kun je daar als toerist nog iets van zien, in de plaats Tainan, waar Fort Zeelandia gevestigd was. De Hollanders zorgden er ook voor dat het Evangelie in Taiwan kwam, in 1627 kwam de eerste dominee aan op het eiland. Veel van de oorspronkelijke bewoners (aboriginals) kwamen in aanraking met het Evangelie. Zelf kom ik uit een aboriginal familie, die ook christelijk is, hoe bijzonder is dat?!

Fort Zeelandia

Hier volgen een aantal feitjes, zodat je een beter beeld krijgt bij Taiwan. Wil je meer lezen? Check dan gewoon Wikipedia ;-)

Oppevlakte van het eiland: 35.980 km² (oppervlakte Nederland: 41.543 km²)
Aantal inwoners: 24.000.000
Hoofdstad: Taipei (met 3 miljoen inwoners groter dan Amsterdam)
UTC (tijd): +8 (dus als de zomertijd ingesteld is, is het in Taiwan +6 uur later dan in NL)

Taiwan ligt ter hoogte van de Kreeftskeerkring. Het klimaat is tropisch en gemiddeld ligt de temperatuur rond de 22 graden Celcius. Tussen januari en maart is het moessonseizoen. Per jaar valt er ongeveer 3x meer neerslag dan in Nederland. In de zomer zijn de temperaturen hoog, net als de luchtvochtigheid. Tussen juli en oktober komen over het hele eiland cyclonen voor. Gelukkig gaan wij precies tussen het regenseizoen en de zomer in naar Taiwan. De periode april-mei schijnt een goede periode te zijn om Taiwan te bezoeken, dus vandaar.

Mandarijn

Mandarijn (dus niet de oranje manderijn) is de taal die in Taiwan gesproken wordt. Eigenlijk is het een verzamelnaam voor alle Mandarijnse taalvariëteiten. De taal heeft meer dan 8000 karakters, en als je bijvoorbeeld de Chinese krant wilt lezen, moet je er al zo'n 1000 kennen, voordat je een beetje begrijpt wat je leest. Goed, ik probeer zelf een beetje Mandarijn te leren, omdat ik het leuk vind om in Taiwan iets te kunnen zeggen, schrijven en te lezen.

Probeer het zelf ook eens! Hieronder staan een aantal karakters, stuk voor stuk kleine tekeningen.
Owja, als je drie keer het karakter van boom tekent, krijg je het karakter voor ''bos''.

Welkom!

Welkom op deze blog!

In april en mei 2020 maak ik (Meike), samen met mijn man (Pieter) een drieweekse reis door Taiwan, het land waar ik geboren ben. Dit is voor mij de eerste keer dat ik dat ik mijn geboorteland bezoek. Door middel van deze blog, wil ik jullie meenemen op mijn rootsreis is Taiwan.

We bezoeken onder andere het kindertehuis waar ik als baby een tijdje verbleef. Verder gaan we natuurlijk ook genieten van de mooie natuur, de bijzondere cultuur en tradities, en het lekkere eten. 

Het is nog een beetje spannend of alles door kan gaan, in verband met het corona-virus. We vliegen namelijk via China naar Taiwan. We worden door het kindertehuis op de hoogte gehouden over de situatie. Voorals nog gaat de reis door, maar dat kan plotseling veranderen.